Ik was een meisje dat alleen opgroeide. Een moeder met psychische klachten en een hardwerkende vader die veel weg was, zorgde ervoor dat ik al vroeg mijn eigen weg moest vinden.
Ik leerde om me snel aan te passen, lief te zijn en mensen op hun gemak te stellen, dingen die zoveel jonge meisjes aangeleerd krijgen. Maar naast het aanpassingsgedrag had ik ook graag de controle over mijn kleine leefwereld, zo goed als ik dat kon dan.
Tijdens het spelen van winkeltje, ziekenhuisje, of de dierenkliniek, wilde ik dan altijd de grote baas zijn, de directeur, de leider. Volgens vriendinnetjes wilde ik vooral graag de baas spelen. Ik was daar nou eenmaal heel goed in… Als ik niet de baas was, speelde ik graag de redder of in ieder geval de stoere, de sterke.
Soms ging dat verder dan alleen spelletjes spelen. Zo ben ik ooit van een viaduct aan de Coentunnelweg af gesprongen, dat toen nog in aanbouw was. Gewoon om stoer te doen. Een groepje jongens dat daar rondhing daagde mij uit. “Spring dan! Als je durft!” riepen ze.
Het kleine bange meisje dat diep van binnen verstopt zat durfde natuurlijk helemaal niet. Maar een boosheid nam het over. “Ik zal wel eens laten zien wat ik allemaal durf!” dacht ik – en ik sprong.
Wat ik me nog herinner is dat ik plat op mijn rug viel en de lucht voor eventjes uit mijn lichaam verdwenen leek te zijn. Hevig geschrokken hapte ik naar adem en gelukkig kon ik weer opstaan.
Onze flat was vlakbij en het keukenraam keek uit op een grasveld met verderop het viaduct. Mijn moeder stond net in de keuken en zag mij springen. Zo snel als ze kon stapte ze in de auto en scheurde naar de bouwplaats 100 meter verder. Ze was ontzettend boos en geschrokken. Het stoer doen was ineens zo stoer niet meer. Dat was mijn eerste maar zeker niet laatste les in hoe je aanpassen voor anderen nare gevolgen kan hebben. Het heeft nog lang geduurd voordat ik tot de realisatie kwam dat ik mezelf niet hoef te veranderen om lief en aardig gevonden te worden. Het is een les die af en toe nog steeds voorbijkomt.
Als vrouwen zijn we nou eenmaal snel geneigd om ons aan te passen aan onze omgeving. Het is op zich een goede overlevingstactiek, maar leven en werken vanuit een overlevingsmodus is niet per se de meest gezonde manier.
Een studie van ‘The Harvard Business Review’ over vrouwelijk leiderschap, stelt dat een van de redenen waarom het voor veel vrouwen moeilijk is om op leidinggevende posities te komen is, dat ze zo getraind zijn om zichzelf niet als leiders zien.
De studie gaat verder en zoekt oplossingen voor de huidige zakenwereld om vrouwen niet alleen meer te stimuleren maar ook op waarde te schatten als vrouw, in plaats van ze in de mannelijke mal te laten passen.
In mijn werk en tijdens mijn trainingen komt regelmatig de vraag hoe we vrouwelijk leiderschap dan kunnen vormgeven.
Want wat betekent het dan om als vrouw leider te zijn? Hoe ziet vrouwelijk leiderschap eruit en hoe zorgen we ervoor dat we vanuit die vrouwelijke kracht kunnen werken, zonder te vervallen in mannelijke stereotypen.
Samen zoeken we naar antwoorden met als doel om de leider in onszelf te ontdekken.
www,https://www.backtobasics.nl/Terschelling