Sinds april 2013 volg ik paardrijlessen. Dat is nog niet zo simpel als het lijkt. Mijn zoon rijdt al ruim 11 jaar en in al die jaren, heb ik meegeholpen met opzadelen, het hoofdstel bevestigen, kind in het zadel helpen, beugels verstellen. Het kijken en aanmoedigen. De laatste paar jaar doet hij het allemaal zelf (hij is inmiddels 19).
Zou ik kunnen paardrijden?
Ik heb me weleens afgevraagd hoe het zou zijn om te kunnen paardrijden. Ik houd van dieren en vind het een prachtig gezicht als paarden over het strand rennen. De samenwerking tussen mens en dier vind ik erg boeiend. Het leek mij wel wat. Elke keer als ik zo’n gedachte had, kwam daar onmiddellijk de reactie van mijn kritische ik, nee, joh, geen tijd voor, ik ben te oud, als ik er af val dan …
Hoe een reis naar Utah een wereld voor mij opende
Dit jaar had ik een vakantie gepland in de VS, de staat UTAH, die bekend is vanwege een aantal prachtige nationale parken; o.a. Bryce Canyon en Zions park. Toen ik informatie ging zoeken las ik dat er paardrijdtochten georganiseerd worden door de Canyons. Het was alsof het kwartje viel, dat wilde ik doen, er was niet aan te ontkomen, heel duidelijk voelde ik dit is wat ik wil en moet doen.
Neem de tijd, voor je in het zadel glijdt
Het mooie van de Bryce Canyon is dat je afdaalt in de aarde en je tussen rode rotsen bevindt, een hele bijzondere ervaring. Als ik iets doe wil ik het goed doen en me goed voorbereiden, dus nam ik paardrijles. Privéles en dan gelijk 1 uur in plaats van de gebruikelijke 30 min. Ik wilde tenslotte wel goed beslagen ten zadel komen… Het opzadelen en wat daar allemaal bij hoort was geen probleem, dat is bekend terrein.
Hoe zet je je leiderschapscapaciteiten in?
Dan op het paard gaan zitten En met al mijn leiderschap skills het paard in beweging krijgen… dat is versie 2.0. In het begin zit je nog vast aan het longeerlijn. En voelt het net als leren autorijden in het begin, je moet overal op letten, als je links wil gaat het paard rechts, als ik te hard aan de teugels trek stopt hij en als ik de teugels te los laat, gaat hij lekker zijn eigen gang.
Wat was de eerste belangrijke les?
Gelijk de 1ste les leerde ik, paard leren rijden gaat niet met je hoofd, dat communiceert niet lekker met het paard. Ik wist wel dat paarden erg gevoelig zijn en veel aanvoelen, maar dat het zo nauw luistert wist ik niet. Ik heb 4 uur les gehad voordat ik in de Bryce Canyon ging rijden.
Het was fantastisch, wat een prachtig uitzicht en wat een beleving omdat vanaf je paard te ervaren. Het waren erg makke paarden, het zijn kuddedieren, dus ze sjokten rustig achter de ‘baas/ cowboy ‘aan. Mijn paard echter was een beetje eigenwijs, net als ik, dus dat paste goed.
Heen en weer hobbelen
Mijn zoon reedt voor mij en in tegenstelling tot vroeger, dat ik om hem lette, zat hij nu vaker achterstevoren op zijn paard en gaf mij aanwijzingen. Als mijn Roper, te sloom liep, gaf hij mij opdracht om het dier aan te sporen en te zorgen dat het gat tussen zijn paard en mijn paard niet te groot werd. Als dat nl. zo was dan schoot hij in draf en ging als vanzelf het gat dichten. Ik hobbelde dan heen en weer en bleef wel zitten.
Ik heb erg genoten van de tocht en was blij toch de grondbeginselen van het rijden geleerd te hebben, daardoor lukte het om te sturen en hem wat aan te drijven. De tocht duurde 4 uur en ik heb zeker nog 2 uur met O benen rondgelopen. Ik was helemaal af! Mijn zitbotten waren beurs en mijn rug was redelijk gebroken, dat heeft nog een paar dagen geduurd. Het was de moeite waard…
Wat heb ik geleerd van het paard?
Inmiddels een paar maanden verder leer ik veel van het paard over leiderschap. Als ik duidelijk ben en laat weten wat ik wil dan volgt het paard mij. Ik kan hem aansporen dan gaat hij harder. Als ik wil dat hij stopt hoef ik alleen rechtop te zitten, iets naar achteren te hangen en de teugels losjes aan te trekken.
Kortom, het hangt af van mijn houding, mijn vasthoudendheid en mijn bereidheid om naar mezelf te kijken. Elke signaal van onzekerheid of twijfel wordt onmiddellijk vertaald in het gedrag van het paard. Als ik onduidelijk ben, doet het paard meestal iets anders dan wat ik wil.
Wanneer wist ik dat ik op het goede spoor zat?
Als ik te veel aan het denken ben van hoe het moet, gaat het niet goed. Als ik daarentegen vertrouw op mijn lijf en wat ik geleerd heb en zonder woorden communiceer gaat het uitstekend. De afgelopen les had ik voor het eerst het gevoel dat het paard en ik elkaar begrepen. Hij deed nl. precies wat ik aangaf. Zonder woorden…
Het kost tijd, inspanning en naar mezelf durven kijken hoe ik het doe en of ik het goed doe. Ben ik duidelijk genoeg? Geef ik geen dubbele boodschap, het ene doen en het andere denken, het paard reageert nl. op mijn denken nog sneller dan op mijn handelen.
De uitspraak wat je uitstraalt/geeft krijg je terug is hier meteen van toepassing. Grappig is dat het paard mij natuurlijk uitprobeert of ik consequent blijf en of ik handel als hij iets anders doet, hij wil bijvoorbeeld als ik aan het draven ben en hem aanspoor, wel eens in galop gaan, dat is leukste vind ik, maar niet altijd de bedoeling, dus dan laat ik weten dat het niet de bedoeling is en hij volgt dan weer netjes in draf.
Merkbare veranderingen
In het begin lag hij wel eens in zijn stal. Dan lukt het niet om hem op te zadelen. Nou kun je aan zo’n paard gaan lopen trekken en duwen, maar er is geen beweging in te krijgen. Een tik geven of een schop, daar houd ik niet van, dus rest mij niets anders dan met mijn stem, en lijf en mijn intenties hem in beweging te krijgen. Groot is de blijdschap als dat lukt, dat hij besluit om te luisteren en op te staan!
Zo wil hij ook niet altijd vol enthousiasme uit zijn stal en dan pas ik hetzelfde principe toe. Gaaf, dat het zo werkt.
Een keer tegen het einde van de les, moest ik de beugels over zijn hals leggen en zonder beugels rijden. Hij schrok van het getingel en ging steigeren. WOEAH… Ik dacht alleen maar; rustig maar, zitten blijven, en rustig blijven, in een reflex deed ik wat ik moest doen, klemde mijn benen stevig vast en trok de teugels strak.
Geen paniek en durf te falen
Het werkte en hij kwam weer op de grond met zijn voorbenen. Pfff ik raakte gelukkig niet in paniek en was congruent in denken en handelen. Ik had de leiding, dat was duidelijk.
Het vergt geduld, oefening en duidelijkheid in mijn manier van communiceren.
Precies dezelfde principes bij leiderschap.
Durven doen, durven falen en genieten van het succes. En elke keer kun je weer opnieuw beginnen en iets doen met de feedback die je krijgt. Wees mild voor jezelf en geef jezelf wat tijd… dan komt het allemaal goed.
